در جست و جوی خدا

یک نفر دنبال خدا می گشت، شنیده بود که خدا آن بالاست و عمری دیده بود که دست ها رو به آسمان قد می کشد. پس هرشب از پله های آسمان بالا می رفت، ابرها را کنار می زد، چادرشب آسمان را می تکاند، ماه را بو می کرد و ستاره ها را زیرو رو. او می گفت: «خدا حتما یک جایی همینجاهاست» و دنبال تخت بزرگی می گشت به نام عرش؛ که کسی بر آن تکیه زده باشد. او همه آسمان را گشت اما نه تختی بود و نه کسی. نه رد پایی روی ماه بود و نه نشانه ای لای ستاره ها. از آسمان دست کشید، از جست و جوی آن آبی بزرگ هم.

آن وقت نگاهش به زمین زیر پایش افتاد. زمین پهناور بود و عمیق. پس جاداشت که خدا را در خود پنهان کند. زمین را کند، ذره ذره و لایه لایه و هر روز فروتر رفت و فروتر. خاک سرد بود وتاریک و نهایت آن جز یک سیاهی بزرگ چیز دیگری نبود.

نه پایین و نه بالا، نه زمین و نه آسمان. خدارا پیدا نکرد. اما هنوز کوه ها مانده بود. دریاها و دشت ها هم. پس گشت و گشت و گشت. پشت کوه ها و قعر دریارا، وجب به وجب دشت را. زیر تک تک همه ریگ ها را. لای همه قلوه سنگ ها و قطره قطره آب هارا. اماخبری نبود. ازخدا خبری نبود. ناامید شد از هر چه گشتن بود و هر چه جست وجو.

آن وقت نسیمی وزیدن گرفت. شاید نسیم فرشته بود که می گفت خسته نباش که خستگی مرگ است. هنوز مانده است، وسیع ترین و زیباترین و عجیب ترین سرزمین هنوز مانده است. سرزمین گمشده ای که نشانی اش روی هیچ نقشه ای نیست.

نسیم دور او گشت و گفت: «این جا مانده است، این جا که نامش تویی» و تازه او خودش را دید، سرزمین گمشده را دید. نسیم دریچه کوچکی را گشود، راه ورود تنها همین بود. و او پا بر دلش گذاشت و وارد شد. خدا آن جا بود و بر عرش تکیه زده بود و او تازه دانست عرشی که در پی اش بود، همین جاست.

سال ها بعد وقتی که او به چشم های خود برگشت، خدا همه جا بود؛ هم در آسمان و هم در زمین. هم زیر ریگ های دشت و هم پشت قلوه سنگ های کوه، هم لای ستاره ها و هم روی ماه.

برگرفته از کتاب هر قاصدکی یک پیامبر است اثر عرفان نظرآهاری